გაგიგია?

გაგიგია,მონატრებას ვერ ბედავდე?

ვერ ბედავდე ფიქრს თამამად,გულიანს?
ვერ ლექსავდე ამოძახილ საკვნეს-სამღერს,
ვერ სერავდე ცას დღემუდამ ღრუბლიანს?
გაგიგია,მონატრებას ვერ ბედავდე?

ვერ ბედავდე ფიქრს თამამად,გულიანს?

შენ გადღეგრძელებ!

შენ გადღეგრძელებ!

ვისაც აროდეს დაგიკვნესია,
შენ გადღეგრძელებ!
ვინც რომ აროდეს არ იცი დაღლა!
შენ გადღეგრძელებ!
რადგან სასმისი უკვე სავსეა,
შენ ნაკლულოვანს ვით შეგკადრებ,
ცასავით მაღალს!
შენ გადღეგრძელებ!
ვერგათელილს,
ვერდაჩოქებულს,
ვერგაუტეხელს,
ვერდაზაფრულს,
ვერშეშინებულს!
შენ გადღეგრძელებ!
ჩემს მშობელს და ძუძუსმწოვებელს,
ჩემს თვალისამხელს,
ჩემს გამზრდელს და ცხოვრების სანთელს!
შენ გადღეგრძელებ!
სისხლით,გენით რომ მამდუღარებ
და სულში მიფენ საუკუნო მადლსა და ნათელს!
შენ გადღეგრძელებ!
მე ქედს ვიხრი დღეს შენს წინაშე,
წარსულ-მომავლის საუკუნო ხიდად გაბმულო!
ქართული სულით ,
სიყვარულით აფეთქებული
შენ გადღეგრძელებ,
ჩემო მამულო!

მთის მოტივებზე

ნეტავ ,მთაში ყველა ალუდა და ჯოყოლაა?

ნეტავ, სისხლში ისევ ყივილია ძველი?
ნეტავ, აღაზა ისევ ისეა მგლოვიარე?
ნეტავ, ისევ ისე ,,ამძრახდებიან" ხევნი?
ნეტავ, ისევ ისე ჩამოიწკრიალებს სალამური?
ისევ ისე ჩამოჰკრავენ თითებს ფანდურს?
ისევ ისე ჩამოეკიდება ჯიხვი მთაზე?
ისევ ისე დააჭექებს კაცი ფრანგულს?
ნეტავ,ისევ ისე ბრაზობს ცაზე მეხი?
ისევ ისე გვემუქრება ჯანღი?
დაიზარდოს იმ ალუდა-ჯოყოლებად,
აი,მანდ რომ დარბის ბალღი.

თუ კაცი ხარ,ქუდი გხურავს,

გიყვარს შენი მოყვარე........
რატომ ლანძღავ,რომ ვერ გხედავს,
ასე რატომ მოთხარე..
პირში კარგად ემზისგულე,
დაულოცე მშობლები,
ახლა წინაპარს უგინებ,
ბობოქრობ და ცოფდები.............
 კაცი არ ხარ,ხარ ცხოველი,
შეგირცხვინე პურ-ღვინო....
ნეტავ ბევრი არ ვიხილო
შენნაირი უტვინო....

ჩემო ქვეყანავ!

გწეწენ და გგლეჯენ,
მაინც მთელი ხარ,
არ შემოაცვთი მავანს....
არ შემოგადნა ტანზე პერანგი,
უფლის ბილიკით მავალს....
გებრძოდნენ,მაგრამ უმკლავდებოდი,
სუსტი აროდეს ჩანდი.......
დედა ღვთისმშობლის საუფლო ხარ და
გიცავს უსაზღვრო მადლი.

ვიცოდი....

ვიცოდი,ვერ დაგივიწყებდი,

ვიცოდი,მომკლავდა დარდი......
ვიცოდი,რომ დაგშორდებოდი,
აქარიშხლდებოდა მარტი.......
ვიცოდი,სუნთქვას ვერ შევძლებდი,
ფრთადალეწილი ბარტყი,
მაინც მოვიკრიბე ძალა და 
გავფრინდი,დაგიტოვე დარდი...........

მესიზმრე

მესიზმრე,
ჯვარს იწერდი,
სხვა იყო დედოფლად,
თეთრი კაბით და გაზაფხულით....
მესიზმრე,
მეგონა იყავი ბედნიერი,
მე კი გიხილე დაზაფრული........
მესიზმრე,
ტაძრისკენ მიგყავდა რჩეული,
მეჩვენე მარტო და საოცრად  ეული...........
სიჩუმე უკრავდა მუსიკას ურითმოდ,
ვერ მივხვდი,
რატომ არ უმღერდი გულისწორს...........
გიცქერდი უსიტყვოდ,
უგრძნობოდ,
უენოდ,
იდგა გაზაფხული
უცნობოდ,
უმზეოდ.....

მონატრება

ისე ლამაზად ჩაგძინებია ცრემლებთან ერთად,
ისე ლამაზად დაგსველებია ღაწვები,კარგო....
დედიშობილას სევდის ქნარი შორს გაგიფანტავს,
შენი თითების შეხების ღირსი გამხადე,ვნატრობ.....
გნატრობ !
გნატრობ უსაზღვროდ,
დღითა და ღამით,
ძილშიც,ღვიძილშიც,
ავდარშიც,დარშიც,
სიზმარშიც,ცხადშიც,
წვიმაშიც,ქარშიც,
ბალახშიც,ნამშიც,
მზესა და ქარში.....
შენ კი ცრემლების ტბაში ბანაობ,
სევდა გიწეწავს მარტს და აპრილებს....
რა მეშველება,სულშიც რომ მაწვიმს
და გადაღებას არც კი აპირებს...........

როგორ ხორბალივით მფქვავთ,

როგორ მილეწავთ გვერდებს......
წისქვილის დოლაბს ვეხეთქები,
მისრესს ქვეშმოქცეულ ფერდებს.........
დოლაბქვეშმოქცეულს მფშვნის 
წუთისოფელი...
ფქვავს მშვიდად ჩემს სხეულს,ფქვავს....
სულმა სხეულსმიღმა მიმოფანტულმა
მითხარით,რა უნდა ქნას?!

მგონი აღარა ვარ ქალი

აღარც ევა ვარ და აღარც აფროდიტე,

მგონი აღარა ვარ ქალი..........
აღარც ალაგია მოსასვენებელი,
დაკეტილია კარიც........
აღარც ბილიკია სადმე გასაქცევი,
არც ჰაერია,რომ სუნთქო.
რადგან ქალი ხარ,რამეს გამოძებნი,
ბევრს ხომ არაფერს ითხოვ.

ახლად დაიბადა ქალი....

ჩამოიწვიმისწვეთა დარდი და სევდა.........

ჩამოიცრემლისღვარა ფიქრი........

აღარც ეჭვების ქარიშხალია და

აღარც ზღვათაღელვის ზვირთი...

ჩამოინიავქარა სინანულმა...

სიმშვიდემ გაახილა თვალი............

მოისუნთქვისგულა ,როგორც იქნა,

ახლად დაიბადა ქალი....


2013.12.05.