საფიქრეთში

არ მინდა,მაგრამ მაინც დარდი თავისას შვება,
მაინც სამდურავს წამომაცდენს,ცოდვაში მაგდებს....
არ მინდა,მაგრამ ფიქრი მაინც სად არ მატარებს,
ეს საფიქრეთი როგორ  იტევს ნაფიქრალს ამდენს?!

უიმედობა

სულის კედლებს ისე ორთქლავს 
დარდ-წუხილთა სიცივე...
თითქოს ფანჯრის მინა იყოს,
მივენდე და ვიტირე....
თითქოს სულში ნიაღვარმა
ჩამორეცხა კარიბჭე,
მიაქვს,მიაქვს იმედები,
დავეწევი,დავიჭერ...
მაგრამ ძალა აღარ მყოფნის,
ვხედავ როგორ ვიცლები,
ნეტავ როდის დავისვენებ,
როცა გარდავიცვლები?!