სულის იარებს უფენდი
ლექსის სტრიქონებს მალამოდ....
გულის ჩივილებს უმხელდი
მამადავითის მიდამოს...
განაჩენს უხმოდ ელოდი,
თავადაც სჯიდი უმისოდ...
საკუთარ სასჯელს ეძებდი,
განა ტყუილად,უმიზნოდ...
მოძულის ხელით სიკვდილი
პატივს აგყრიდა,გაგსრესდა...
საფლავსაც არ გაღირსებდა,
არ დაგინთებდა სანთელსა...
ამად დაასწარ მტარვალს და
ტყვია შიგ მკერდში იხალე...
სისხლის წვეთები ყვავილად
სულ თავზე გადაიყარე...
მამულში გერგო ალაგი,
საბნად მიწა გაქვს ქართული...
მიწაში ძვრება ბალახი-
მწარე ფიქრებში გართული...
No comments:
Post a Comment