მიტოვებული სახლი....

გაცივდა სახლი,
აღარ უყვარს იქ ყოფნა ვინმეს...
მარტოა სახლი....
დადუმებულა ყველაფერი,
არ ისმის თითქოს შრიალიც ფოთლის.....

არც ნაბიჯების ხმა არის სადმე....
არც ხმაურია...
არც ყვირილი....
არც შეძახილი....
არადა,ისე ხმაურობდა ეს ეზო-კარი!

აღარ ჩანს ქალი.
მოფუსფუსე,მშრომელი ქალი....
აღარც ბოსტანში თავჩარგული,
აღარც ეზოში....

ბალახი კიბეს მოსდებია....
ხავსია ირგვლივ...
.ოხრავს კედელი....
ცარიელია უკვე ბეღელი.....

აღარ ჩანს ქალი, თავგადამკვდარი,
ოჯახის ქალი.....

დაკეტილია ამ სახლის კარი.... 

რომ აღარ ვიქნები.....

რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,მონატრება აატირებს თვალებს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,დარდები,გააცივებს გულს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვიცი,შვილები,ობლად იგრძნობთ თავს....


რომ აღარ ვიქნები,
ვდარდობ,ღიმილით ვერ გაგიღებთ კარს....

რომ აღარ ვიქნები,
ჩემი ნაწერები გაჰყვება ქარს....
ვინღა გაიგებს ჩემი სულის იდუმალ ხმას....
ვინღა მომაწვდენს მიღმა სამყაროში ხმას....
ვინღა დაიწყებს ჩემი ნაბიჯების თვლას.... 

რომ აღარ ვიქნები,
ვაითუ,შვილებს დაეღალოთ მხრები....
იქნებ მოუნდეთ ჩემთვის რაიმეს თქმა....
იქნებ დავჭირდე და აღარ ვყავდე გვერდით,
მაშინ რა უნდა ვქნა?!

მაშინ?!
მაშინ რაღა გამაჩერებს ისე,
ვიცი,გამოვანგრევ მაშინ სამარის კარს....
კვლავაც დავიფარავ  დედის უსათუთეს ბარტყებს, 
ჩემი სიცოცხლის ,ჩემი უკვდავების თვალს! 

ნაწერებს ჩემსას წაიღებს ქარი....

ნაწერებს ჩემსას წაიღებს ქარი,
გაცამტვერდება,რაც ახლა არი.....
მიჩუმათდება არე მდუმარედ,
დაიკეტება ამ სახლის კარი.....
დაიფანტება მოგონებები,
აფუთფუთდება გულში წუხილი..... 
წარსულის ხმაურს ეცლება გეზი
და გამეფდება ირგვლივ დუმილი.....
გაქრება ჩემი გულის ძახილი,
სათქმელი რჩება ისევ უთქმელი....
დაისადგურებს დუმილი ჩემში,
აქ კი სიჩუმე -ასე უჩვევი..... 

წიგნი

წიგნი-გრძნობათა ალმურია,
მიუწვდომელი ამურია....
წიგნი-უცნობი ნაცნობია,
სულ გვერდით მყავს და არ მცნობია....
წიგნი-რომ გტკივა,წამალია...
ვისაც არ უყვარს,არამია....
წიგნი-რომ გცივა სამოსია,
ის შენი სინდის-ნამუსია...
რომ გიჭირს ,გვერდით დაგიდგება,
გიერთგულებს და  გიპატრონებს...
წიგნი სულიერად გადაგარჩენს ,
გწამდეს,არასოდეს მიგატოვებს...
წიგნი საგანძურის ტოლფასია,
სიმდიდრეს მისას ვინ დაითვლის...
წიგნი ანთებული სანთელია,
ანათებს ,მას ციმციმს ვინ დაუშლის?!
წიგნი-ეს სიბრძნის კიდობანი
ათას საოცრებას რომ ინახავს....
მოვსინჯოთ,მოვარგოთ გასაღები,
ყველაფერს ჩვენც ნათლად დავინახავთ...

ქალო-ქალის ეტალონო!

ქალო-ქალის ეტალონო!
ქალო-ევას ნაწილო!
როგორ უნდა მოგეფერო,
როგორ უნდა გამწირო,
რომ არ მარგო ეგ ღიმილი,
ელვის ერთი ნასხლეტი...
მხოლოდ ერთხელ გამიღიმე,
არც ნაკლები,არც მეტი....
რომ დამბუგოს,
რომ დამნაცროს 
მაგ ღიმილის სიცეცხლემ....
მერე რაღას დავდევ იმას,
მოვკვდები თუ ვიცოცხლებ..........

კაცი ხარ თუ კაცუნა?!

კაცი ხარ თუ ქონდრისკაცი,
კაცი ხარ თუ კაცუნა?!
ასე როგორ გადაგვარდი,
ან რამ დაგაძაბუნა?!
ასე როგორ შეგაჩვენა
მაინც არსთა გამრიგემ,
რომ მოძმე და მეგობარი
იუდასებრ გაჰყიდე?!
 კაცი ხარ თუ ნაკაცარი,
გველის ტყავით მოსილი....
ან სხეული რისგანა გაქვს 
ასე ყალბად შექმნილი?! 
შენ კაცობა თუ გგონია,
აწეული სასმისი.... 
სიყვარულს რომ კაცს შეჰფიცებ
და მერე კი გაჰყიდი...
ან კაცობად თუ მიიჩნევ,
აქო მავან-მავანი....
მერე ისე ათახსირო,
როგორც ქვეწარმავალი....
კაცი ხარ თუ ქონდრისკაცი,
კაცი ხარ თუ კაცუნა....
ასე როგორ გადაგვარდი
ან რამ დაგაძაბუნა?! 

........................

უარაფრობამ ჩაგძირა და დაგაძაბუნა,
ტყუილმა სული დაგიობა და დაგინესტა....
მაინც ხარ მშვიდი,არაფრისმთქმელი,
არ დარდობ,ნეტავ?! 

ანგელოზის ფრთებით გავუჩინარდი,
მოვეფარე ღრუბლებს....
მზესთან ერთად დილით გამოვაშუქებ,
გაგინათებთ გულებს....
წვიმის წვეთებს  ჩამოვყვები იდუმალ,
ვკოცნი ხელისგულებს....
მერე ისევ ზეცას დავუბრუნდები,
ვაყურედებ ულამაზეს სულებს..... 

......................

მე  ცრემლის გუბე დაგიტოვეთ ,
პაწია გუბე.....
და ამ გუბეში სველდება ჩემი
პაწია ფრთები....
უფლის საბრძანისს მივეახლე,
მიყვარს აქ ძილი....
შეიშრეთ ცრემლი,
დედი! ნუ სტირი!

ო,ცხოვრებავ,რატომ მიჭერ არტახებს?!
რატომ მიკრავ გზებს?!
რატომ ,რატომ მაკვრევინებ
ცარიელა ბზეს?!
ეჰ,ცხოვრებავ,რას მიპირებ,
რას მიბნელებ დღეს?!
მომამადლე,რომ ვუცქირო ნებიერად მზეს....

ავყიალდები,
ჩავყიალდები,
ავყიას ყალყზე დავყიალდები....
შენ კი მიყურე,
მიყურე მასე....
და დარდისაგან 
გაღიავდები............

ფიქრი თავზე ნამცეცებად მაყრია,
ეს ცხოვრება  მართლა დიდი დარდია....
გინდა მშვიდად აწარსულო დღეები,
მაგრამ მკითხე,აბა,ერთი,გაცლიან?!
მკითხე,ვინმეს ტკივა შენი ტკივილი?!
ვინმეს დარდის გაუყვია ულუფა?!
ბევრს ის უფრო ურჩევნია,რომ გნახოს
ბედი როგორ მიგაქანებს უკუღმა....
და,შენ,ჰეი!
ჩემო ბედის მესაჭევ!
გამაქანე,ნუ დამტოვებ ურიგოდ....
ფიქრი თავზე ნამცეცებად მაყრია
და მეც ყველას უნდა ჩამოვურიგო.....

ჩემს მოსწავლეებს!

ჩემი სულის მტრედები ხართ,
მე ჩემს გულში აგიშენეთ ბუდე...
ამ ბუდეში დაგფოფინებთ,
შემოგავლეთ ირგვლივ  ფიქრის ზღუდე....
თავს გევლებით,გაფრთიანებთ,
მინდა მალე თავად შეძლოთ ფრენა....
მინდა იყოთ ლაღები და ჯანსაღები,
მინდა მამულს მოუტანოთ ლხენა....
ჩემი სულის მერცხლები ხართ,
მაიმედებთ და მახარებთ როგორ!
ყველა ერთი მთლიანი ხართ,
ვისაც გიცნობთ-ბიჭი ხარ თუ გოგო! 
რამდენიც ხართ,იმდენგვარი ხასიათი,
იმდენგვარი უნარი და ნიჭი
უნდა ნათლად დავინახო და შევიცნო,
არ გამომრჩეს  სულ მცირედი ბიძგი...
 ...და უნებურ ფიქრი სადღაც მიმაქანებს,
ღამითაც კი არ მშორდება დარდი.. 
ვფიქრობ,იქნებ მასაც რამე გაუჭირდა,
თქმა უნდოდა და გვერდით არ ვყავდი....
დედის გულის რუდუნებით ვხვდები უმალ,
რა გინდოდათ,რატომ გსურდათ,როგორ?!
ყველა მართლა ჩემი სულის ნაწილი ხართ,
ყველა!
ყველა!
ბიჭი ხარ თუ გოგო! 

აღმართ-დაღმართი

მივდივარ და მივუყვები აღმართს...
შორი გზაა,უსასრულოდ შორი...
არ თავდება ბილიკების სიგრძე,
არ მშორდება ჟინჟღლები და თქორი....
დაღმართისკენ ვიხედები უმალ,
გამივლია უმეტესი ,ვხვდები....
ისევ ისე მივუყვები აღმართს,
ჩემი ბედის კმაყოფილი ვრჩები....

გული-ეს პატარა კაკლის ნაჭუჭი!

გაჭერით გული!
ნახეთ რა არის ჩამალული,
რა ინახება ამ პატარა კაკლის ნაჭუჭში....

გაჭერით გული!
იქნებ მყრალი გუბეა იგი
და ჭიაღუებს აუტეხავთ იქაც   ფუთფუთი....

გაჭერით გული!
თუ შენიშნეთ ლპობის ნიშნები,
მიწად აქციეთ ლეში იგი,ხელშეუხები....

გაჭერით გული!
და თუ ისევ წმინდაა იგი,
ნათლით შემოსეთ ,ავგაროზად აქციეთ იგი!

დაგიცავთ ყველას ძნელბედობის და ლხინობის ჟამს....
გიყვარდეთ იგი....
მიენდეთ მას და....
ყველას უთხარით:
გულია იგი!
მართალი გული-ვერდაღლილი ,ვერშებილწული!

გულია იგი!
მამულის გული-უფლის მიერ ჩადგმული სულში!
გულია იგი!
ცოტნესა და გიორგის გული-
გმირობისათვის აძგერებული! 

გულია იგი!
ყური მიუგდე ,აბა,როგორ ძგერს!
რუსთველის გულის ძგერაა იგი!
სამასი გმირის გოდებას მოჰგავს!
და წივის,როგორც ერეკლეს ხმალი!
ეს გული ალბათ იმიტომ ღელავს,
ვერ ითმენს ამდენ უიღბლო ბორგვას...
ამ გულს ხომ მუდამ წინწასვლა ახსოვს
და დაჩოქების მიზეზით ოხრავს....

გაჭერით გული!
ნახეთ,აბა,
თუ გაუძლო ამდენ ვაებას!

ეჰ,რამდენს  უძლებს 
ეს პატარა კაკლის ნაჭუჭი!

კვლავაც ვიქნები მე....

მე აგიშენე რწმენის კედელი,
მე აგაშენე შენ...
მე გაგინათე ბნელი სავალი,
მე გაგანათლე შენ...
მე დაგინგრიე ავი სულეთი,
მე ჩამოგსანთლე შენ...
შენზე მლოცველი და მოქადაგე
კვლავაც ვიქნები მე....

ეჰ............

მართალ სიტყვას სარეცელზე ასვენებენ,
ტყუილს კიდევ მგონი ქორწილს უხდიან....
ბოროტებას კაკალ გულში იხუტებენ,
სიკეთეს კი ვერცხლის ფასად ყიდიან....
ხეს ვინ დარგავს,ვინ მოიცლის ამისათვის,
როცა ნამყენს ჭიგოს ურცხვად აცლიან.... 
მთავარია,სადღეგრძელოს ჯერი დადგეს, 
მერე ყანწებს ერთმანეთზე დაცლიან....
მერე რაღა დაავიწყებთ იმერ-ამერს,
სიტყვა აღარ დააცალონ თამადას...
მერე რაღა გაათავებს ზღვა სიყვარულს,
რა დააცხრობს დუდუკსა და არმაღანს....

შემძულდა!

შემძულდა ღიმილი,
რაკი იღიმოდი ურცხვად...
შემძულდა ნუგეში,
რასაც იძლეოდი ფუჭად....
შემძულდა,ისიც კი ,
რაც ასე მიყვარდა შენში....
ო,ღმერთო,უფალო,
ნუ გამაგიჟებ და შემშლი.......

ნიღაბი

მოირგეთ ნიღაბი,
მუქთად და იაფად
მოირგეთ ნიღაბი...........

დამალეთ ფიქრები
და ისე გალიეთ 
ეს ბნელი გვირაბი.........

დამალეთ მზაკვრული 
ფიქრი და ზრახვები,
თუ ვერას გახდებით...

მოირგეთ ნიღაბი,
თუ გინდათ არ მოგძვრეთ
ცხვირი ან ნიკაპი......

მოირგეთ ნიღაბი,
თავადაც მოერგეთ,
არ დაიტანჯებით....

გეგონოთ,რომ არ ჩანს
თქვენი ავკაცობა 
და ბნელი ზრახვები....