მოდიან,ახალგაზრდები მოდიან!

თქვენ წახვალთ,გაკვალავთ ცხოვრების ბილიკებს......
თქვენ წახვალთ ,დარჩება რწმენა,
რომ გადაშენება არ გვიწერია,
რომ არ გაგვწირავს ზენა.........
თქვენ წახვალთ,თაობას კვლავ ახალს მივიღებთ,
მაგრამ იქნება ის სხვა.....
თქვენ სხვებში ვერასდროს ვერ გაგცვლით,იცოდეთ,
თქვენ ,,გამითეთრეთ" მე თმა...
მე თქვენი ფიქრები ლექსებად ვაქციე,
ამ ფიქრით მომეცა ძალა.........
მე თქვენით დავთრგუნე ყველა დაბრკოლება
და თქვენით ვარსებობ კვლავაც...........
და უფალს შევთხოვ,რომ გამყოფოთ ძლიერად,
ერის მესაჭედ და რწმენად,
რომ გადაშენება არ გვიწერია,
რომ არ გაგვწირავს ზენა............

ქართველი ქართველს რატომ იმეტებს?

ისე სავსეა სიძულვილით სულის ფიალა,
ისე ბობოქრობს შურისა და ბოღმის ლაშქარი............
ისე უღრენენ ქართველები თვისვე მოკეთეს,
თითქოს მომხვდური იყოს ვინმე მტერი მტარვალი.........
ისე ლეწავენ ერთმანეთს და ისე რისხავენ,
თითქოს წმინდანი იყოს თავად ამის მტვირთველი........
,,ვინ ჩაგაბარა სოფლის ბედი შენ,ციციკორე?"
ან რატომ გახდი ბრბოს ნაწილი,გადამთიელი?
ვაი,სირცხვილო,
ვაი,ჩვენო ბედო ტიალო!
სად იხარჯება ეს ძალა და ეს ენერგია!
მაშინ ,როდესაც ქვეყნის სხეულს წეწენ,კორტნიან,
და მავანთ ქცევით შერისხული თავად ღმერთია.
რა გვავიწყდება?
რა დავკარგეთ?
რა ვერ გავიგეთ?
რა ამოვშანთეთ გულებიდან,
რაც მზედ ანთია?
ის,რომ
მთავარი გვავიწყდება,
ჩემო ქართველო,
საქართველო რომ დედასავით ერთადერთია!

19.05.16.-სტუმრად ტარიელ ხარხელაური .

ქართული სიტყვამ ფრთა შეისხა,ხილული გახდა,
ცისკრის ზარებმა ჩამორეკეს,მოიმაისეს..........
წყარო ანკარა სულში ისე ჩამოწანწკარდა,
რომ  ეს ფიალა პოეზიის მადლით აგვივსეს....
კიდეც გავგრილდით,
კიდეც გავთბით,
კიდეც ავივსეთ.
თვალი მეტყველი უხილავის გახდა მნახველი,
 ქართული სიტყვის ჯადოქრობამ იიავნანა
და შემოჰფინა დღეს გაზაფხულს ცისკრის ნათელი.

ერთი სოფლის ტკბილი ზღაპარი.....

ვწერ,თუმცა არა სხვისთვის,
არამედ ჩემთვის,
მაგრამ სტრიქონი მაინც სულ სხვას ესაუბრება......
აბა,რა თავში ვიხლი მხოლოდ საკუთარ თავთან
ჩხუბს და საუბარს?!
ან ვინ გაიგებს ამ ჩემს ნაუბარს?!
მე ისევ ისე გეჩურჩულები,
ჩემო ეზო და ჩემო სახლ-კარო,
მინდა გამიგო,
მინდა მიგრძნო და
ფიქრი გაგანდო.........
მინდა მამის ხმა გამაგონო,
მომნატრებია
მისი სიმღერა,მისი ძახილი და
მისი ერთი შეძახილი,
თუნდაც ყვირილი
დატუქსვის ტონით დაძახილი
და მოძახილი............
მომნატრებია...........
მომნატრებია ჩემი ბავშვობა
აღმართ-დაღმართებს შემორჩენილი
და მუხლისთავი გატეხილი სისხლმოთქრიალე,
მომნატრებია............
მომნატრებია სუფრა კუხნის წინ გაშლილი
ცხელი მჭადით და ყველით,
ის ოხშივარი,
ბებიას ხელი რომ დატეხდა და მჭადებს ასე დაგვირიგებდა
 ჯერაც პატარებს........
და მაშინ იჯდა სუფრის პირას 5 პატარა,და-ძმა ალალი,
ახლა რომ ცრემლის ნაკადულებს გვადენს ერთ-ერთი,
დრო წასულა და არ გამქრალა ცეცხლის ღადარი,
მაგრამ ის ლაღი გაზაფხული ნეტავ სად არი?
სად დაიკარგა ის ხმაური,ის ჟრიამული,
რად იკეთება სოფლის კარი მამაპაპური?!
გააღეთ ყველა სარკმელი და
იმხიარულეთ.........
კვლავ გაგრძელდება ერთი სოფლის
ტკბილი ზღაპარი.....