გადაიწვა დედამიწა, რა ქნას? ვერ აიტანა

გადაიწვა დედამიწა,
რა ქნას? 
ვერ აიტანა 
ამოდენა შური, ღვარძლი
და სიცრუის მანქანა....
ამოდენა მზაკვრობა და 
გულმდუღარე ვედრება,
რომ ეშველოს გაჭირვებულს,
რომ დავინდოთ პეპელა....
რომ გვიყვარდეს უსუსური,
დაჩაგრული, ღარიბი....
შეუსრულე რაც უთხარი,
რაც რომ უფალს დაჰპირდი....
გადაიწვა დედამიწა,
რისხვა აწვიმს ცეცხლებად....
თუ ჩაქრა და გვიღალატა,
მერე ვერ აენთება....
თუ გაუსკდა სევდით გული,
თუ ვერ გადაიტანა....
მერე რა ვქნათ,მერე გლოვა
გვიანია, აბა რა?
შევაშველოთ უნდა ხელი,
უნდა გავითავისოთ,
ჩავიხუტოთ უნდა გულში,
უნდა გავიმაისოთ....
ეს მზის ბურთი-დედამიწა-
უნდა გადავარჩინოთ...
თუ ჩვენ არ დავეხმარებით,
მან როგორღა გვარჩინოს.....

-------------------

ისე გამირბის ეს დღეები, ვეღარ ვეწევი,
არ გამაჩნია ძალა მასზე ზემოქმედების..
არადა, მინდა უფრო მეტი,მეტი მოვასწრო,
რომ სიძაბუნე არ დავინდო, წამში მოვახრჩო....
თუ ვერ შევძელი,
თუ სათქმელი დამრჩა უთქმელი....
თავად განსაჯეთ, რას ვიტყოდი
დაულეველი

არ შემიძლია

არ დავიტოვებ გულში ბოღმას,
სევდას და დარდს....
არ გავიფიქრებ თუნდაც მტერზე ბოროტს და ავს....

არ მივუხურავ ზღურბლთან მომდგარ მათხოვარს კარს,
არ ვუღალატებ ჩემზე
 მლოცველ საყვარელ ქმარს......

არ ვიქილიკებ სხვის ტანჯვაზე,დავხუჭავ თვალს,
გულს გადავუხსნი,იმედების გავუშლი ზღვას....

მეც ჩამოვჯდები, სევდით დაღლილს შევაწევ ხმას,
მრუშსაც დავმოძღვრავ,მერე ვინც რა ის უნდა თქვას....

მერე რაც უნდა,მომაწებონ ის იარლიყი,
თქვან რომ ვიმცირებ თავს და ვერ ვგრძნობ სულის სიმაღლეს,
მე მკითხონ,როგორ მესმის მათი ავი გოდება,
არ დამცირდება,
ვინც მავანთან თავს დაიმდაბლებს.

ფუყე თავთავი მსუბუქია,თავს მაღლა იწევს,
მაღლა ცქერაში ეპარებათ უბრალოება....
ცხოვრება კიდევ გაუხედნავ რაშს ემსგავსება,
შეუკაზმავი თავდაღმართში მიექანება....

აღვირს ვერ ვიჭერთ, სადავეებს ვუშვებთ და მივქრით,
ჩამოილია წუთისოფლის გზა-ბილიკები....
ვინც აქ დაგტოვეთ, საიქიოს დაგელოდებით,
როგორიც აქ ვარ, ალბატ იქაც იგივ ვიქნები....

რაა გამოსავალი?

უგვანობის ჭაობში ითელება ღირსება
და არ ვიცი ამოსვლა ვინმეს თუ ეღირსება.....
თუ შეთითხნილ სამოსელს ჩამორეცხავს რიონი,
მაშინ ყველა გახდება ალბათ გალაკტიონი.....
მაშინ ყველა აიღებს ხელში ღვინის ფიალას
და აზრების მორევში ვნება უფრო დაცხრება....
ღირსება და სახელი ფულზე ვერ იყიდება,
სული დაჩიავდება,გული გაპარტახდება........

უგვანობის ჭაობში ჩაფლულია მავანი......
ისევ რეკავს ზარები:
რაა გამოსავალი?

აქლემის ქურდი ქურდი როდია,
ახლა მეძავიც მგონი მჯობია,
ვინც აფერისტობს, ერის შვილია,
ერის შვილი კი დასაგმობია.
ახლა საფლავში ბორგავს ილია,
ვაჟას გული კი გაპობილია,
რაც სიმართლეა შეთითხნილია,
ტყუილი კიდევ მოკაზმულია....
ვაი ვუიში არეულია?
კარგი ვინც იყო გარიყულია....
მამული ხელში ჩალეულია,
რაც კი გვებადა , გაყიდულია....
გულები ასე უქმი ლოდინით
დასერილი და წაბილწულია....
ვისაც გული აქვს,
დარდით , ნაღველით
როგორც მყინვარი, გაყინულია....

რადგან  ჩემი გულის კარებს
დაეფარა სარქველი....
აღარ ველი გაოცებებს,
არც ვარსვლავებს მოველი....
ჩავიმუხლებ მინდვრად ისევ,
ვიგრძნო მიწის სისველე,
დავიძინებ უყველაფროდ,
შემცივდება, იელვებს....
წამოვდგები, თუ განგებამ
მომცა ამის შეძლება,
თუ არადა ისევ მიწის სითბო გულში მექნება....
მიწამ მშვა და ისევ მიწა
მელოდება სამარე,
გულო შენ არ მიღალატო,
ზეცა შემომატარე....

მარადიული საფიქრალია

რისთვის მოვსულვარ?
რატომ გავჩნდი?
რად დამდევს ბედი ?
ვარ ცისფერ ტბაში მონანავე ქათქათა გედი.
  ვარ ჩიტის ბარტყი უსასოო, არ ვიცი ფრენა,
ვთრთი და ვკანკალებ,
ვინ გაიგებს ამ გულის ძგერას.
მარადიული საფიქრალი გონებას მირევს_
რისთვის მოვსულვარ
ან აქედან სად წავალ კიდევ...
ამაზე ვფიქრობ, ვიდრე ჩუმად დავხუჭავ თვალებს
და სანთელივით ანთებული გავკვალავ ხვალეს..

სილამაზე და მშვენიერება_ მარიტა

ჩემი ნინუცა

ჩემი ყვავილთა ჯარი ხართ,
ჩემი იმედის რკალი..
მეგობარი და დაქალი,
დედა,ოჯახის ქალი....
როგორ მიყვარხართ,იცოდეთ,
თქვენი ეშხიტ ვარ მთვრალი.......

წლები როგორ გამეპარა,
დავრჩი ფიქრთა  ანაბარა ....

ამ ცხოვრებამ აღმართები

ხან ტირილით ამატარა....

ხან მაცინა, გამალაღა,

ხან ცრემლებით გადამღალა....

მაგრამ მაინც არ გამწირა

და შვილებით გამახარა....

შვილიშვილებს ჩამახუტა,

გული გამილამაზკარა,

ამატირა...

გამახარა...

მაინც არ დამაღალატა...

კიდევ უფრო გამამრავლა....

მაგრამ წუთისოფლის წესი

თავს მანდილად მომაფარა...

სულ ჩიტივით გამიფრინდა, 

რითაც მსურდა გამეხარა...

დანაკლისებს ვერ ვგუობ და...

რა ვქნა, 

სევდა მომეძალა...

ამ ცხოვრებამ აღმართები 

ხან ტირილით ამატარა,

ხან დამამხო,

მაგრამ უცებ 

ისევ ფეხზე დამაყენა...

ასეთია ეს ცხოვრება:

ამატარა, ჩამატარა...

დამანახა წუთისოფლის

უთავბოლო ანაბანა...

წარსულის ლანდებს ღიმილით ვუსმენ..
აქ სხვა ხიბლია.....
აქ ფესვებია რომ ხმაურობს,
აქ საძვალეა.......
აქ სიჩუმეა,
კედლებს ანგრევს ბორგვა სულისა......
აქ სიჩუმეა მგალობელი სიყვარულისა....

ია ხარ თუ იისგულა?

სევდის ბაღში ისე მორცხვად მომანათე თვალები,
მეგონა,რომ არც არავის არ ვახსოვდით ქალები....
შენ გაზაფხულს გულ-მკერდს უხსნი,აფაქიზებ,ანაზებ
და მეც სულში ჩამიღვარე სიცისფრე და სილაღე.
სურნელს აფრქვევ,ართობ არეს სიტურფით და მარმაშით,
არ იქნება დაბერება,სილამაზეს რა წაშლის...
თუ დროებამ სევდის ქნარი სულში სადღაც გარია,
ყურს არ ვუგდებ,
ეს აპრილის მოქირქილე ქარია.
თუ ტყემლების თეთრ ყვავილებს სუსხი ააკანკალებს,
შენ ბუჩქების ქვეშ ნანაობ,იღიმები მალ-მალე.....
ია ხარ თუ იისგულა?
იის მზე თუ ცის თვალი,
დარდი როგორ გამიფანტე,
მარტოობის ნიშანი....
ისე ნაზად მომაფრქვიე გაზაფხულის სურნელი,
იმ დღი9ს შემდეგ სულ დაგეძებ,
იმ დღის შემდეგ სულ გელი........