Friday, May 25, 2018

აქლემის ქურდი ქურდი როდია,
ახლა მეძავიც მგონი მჯობია,
ვინც აფერისტობს, ერის შვილია,
ერის შვილი კი დასაგმობია.
ახლა საფლავში ბორგავს ილია,
ვაჟას გული კი გაპობილია,
რაც სიმართლეა შეთითხნილია,
ტყუილი კიდევ მოკაზმულია....
ვაი ვუიში არეულია?
კარგი ვინც იყო გარიყულია....
მამული ხელში ჩალეულია,
რაც კი გვებადა , გაყიდულია....
გულები ასე უქმი ლოდინით
დასერილი და წაბილწულია....
ვისაც გული აქვს,
დარდით , ნაღველით
როგორც მყინვარი, გაყინულია....

რადგან  ჩემი გულის კარებს
დაეფარა სარქველი....
აღარ ველი გაოცებებს,
არც ვარსვლავებს მოველი....
ჩავიმუხლებ მინდვრად ისევ,
ვიგრძნო მიწის სისველე,
დავიძინებ უყველაფროდ,
შემცივდება, იელვებს....
წამოვდგები, თუ განგებამ
მომცა ამის შეძლება,
თუ არადა ისევ მიწის სითბო გულში მექნება....
მიწამ მშვა და ისევ მიწა
მელოდება სამარე,
გულო შენ არ მიღალატო,
ზეცა შემომატარე....


მარადიული საფიქრალია

რისთვის მოვსულვარ?
რატომ გავჩნდი?
რად დამდევს ბედი ?
ვარ ცისფერ ტბაში მონანავე ქათქათა გედი.
  ვარ ჩიტის ბარტყი უსასოო, არ ვიცი ფრენა,
ვთრთი და ვკანკალებ,
ვინ გაიგებს ამ გულის ძგერას.
მარადიული საფიქრალი გონებას მირევს_
რისთვის მოვსულვარ
ან აქედან სად წავალ კიდევ...
ამაზე ვფიქრობ, ვიდრე ჩუმად დავხუჭავ თვალებს
და სანთელივით ანთებული გავკვალავ ხვალეს..




სილამაზე და მშვენიერება_ მარიტა

ჩემი ნინუცა



Sunday, May 20, 2018


ჩემი ყვავილთა ჯარი ხართ,
ჩემი იმედის რკალი..
მეგობარი და დაქალი,
დედა,ოჯახის ქალი....
როგორ მიყვარხართ,იცოდეთ,
თქვენი ეშხიტ ვარ მთვრალი.......
წლები როგორ გამეპარა,
დავრჩი ფიქრთა  ანაბარა ....
ამ ცხოვრებამ აღმართები
ხან ტირილით ამატარა....
ხან მაცინა, გამალაღა,
ხან ცრემლებით გადამღალა....
მაგრამ მაინც არ გამწირა
და შვილებით გამახარა....
შვილიშვილებს ჩამახუტა,
გული გამილამაზკარა,
ამატირა...
გამახარა...
მაინც არ დამაღალატა...
კიდევ უფრო გამამრავლა....
მაგრამ წუთისოფლის წესი
თავს მანდილად მომაფარა...
სულ ჩიტივით გამიფრინდა, 
რითაც მსურდა გამეხარა...
დანაკლისებს ვერ ვგუობ და...
რა ვქნა, 
სევდა მომეძალა...
ამ ცხოვრებამ აღმართები 
ხან ტირილით ამატარა,
ხან დამამხო,
მაგრამ უცებ 
ისევ ფეხზე დამაყენა...
ასეთია ეს ცხოვრება:
ამატარა, ჩამატარა...
დამანახა წუთისოფლის
უთავბოლო ანაბანა...
წარსულის ლანდებს ღიმილით ვუსმენ..
აქ სხვა ხიბლია.....
აქ ფესვებია რომ ხმაურობს,
აქ საძვალეა.......
აქ სიჩუმეა,
კედლებს ანგრევს ბორგვა სულისა......
აქ სიჩუმეა მგალობელი სიყვარულისა....

ია ხარ თუ იისგულა?

სევდის ბაღში ისე მორცხვად მომანათე თვალები,
მეგონა,რომ არც არავის არ ვახსოვდით ქალები....
შენ გაზაფხულს გულ-მკერდს უხსნი,აფაქიზებ,ანაზებ
და მეც სულში ჩამიღვარე სიცისფრე და სილაღე.
სურნელს აფრქვევ,ართობ არეს სიტურფით და მარმაშით,
არ იქნება დაბერება,სილამაზეს რა წაშლის...
თუ დროებამ სევდის ქნარი სულში სადღაც გარია,
ყურს არ ვუგდებ,
ეს აპრილის მოქირქილე ქარია.
თუ ტყემლების თეთრ ყვავილებს სუსხი ააკანკალებს,
შენ ბუჩქების ქვეშ ნანაობ,იღიმები მალ-მალე.....
ია ხარ თუ იისგულა?
იის მზე თუ ცის თვალი,
დარდი როგორ გამიფანტე,
მარტოობის ნიშანი....
ისე ნაზად მომაფრქვიე გაზაფხულის სურნელი,
იმ დღი9ს შემდეგ სულ დაგეძებ,
იმ დღის შემდეგ სულ გელი........