ერისკაცს!

ერისკაცობა მძიმე ტვირთია,
ეს მძიმე ტვირთი არის საგზალი....
გუდა,რომელშიც საგზლად აწყვია 
სიტყვა ნატიფი,სიტყვა მართალი...
გუდა,რომელშიც დაგროვოლია
კაცურ-კაცობის წმინდა ნაჟური...
პატრონმა იცის მისი სიმძიმეც,
მისი ავსების ხერხი,აჟური....
პატრონმა იცის და ხალხი ზომავს,
ეს გუდა განა მართლა ნივთია?!
სახელ-დიდება ისე არ მოდის,
ერისკაცობა მძიმე ტვირთია. 

სამებიდან მთაწმინდამდე.....

კაცი მთისოდენი!
ცრემლი ზღვისოდენი!
რწმენა კლდისოდენი!
სული ცისოდენი!
ფიქრი ხნისოდენი!
გული ზღვისოდენი! 
დარდი ხმისოდენი!
მოძმე ქვისოდენი!
...და გზა სამებიდან
მაღალ მთაწმინდამდე
 არის გზა მიწიდან 
წმინდა სავანემდე... 

მუხრან მაჭავარიანის ხსოვნას!

ეს არ გავს სიკვდილს,
ეს სიცოცხლის არის ნიშანი....
დიდო პოეტო!
მარადისობის ხარ ბინადარი....
ეს არ გავს სიკვდილს,
როცა ნატრობს ბევრი მაგდაგვარს...
როცა მამული გეფერება
დაღლილს,ნაჯაფარს....
ეს არ გავს სიკვდილს,
გვირგვინს გადგამს თავზე უფალი,
ხარ საქართველოს ღირსეული ჭირისუფალი! 
.

...და რა ძნელია იყო პოეტი

...და რა ძნელია იყო პოეტი,
როცა სიმართლეს გულში ვერ მალავ....
როცა ტყუილის არ გესმის ენა,
როცა უმსგავსოს ხედავ,ვერ ფარავ....
როცა გთხოვენ,რომ არ აღიარო,
გუნდრუკი უნდა უკმიო მავანს.....
პატივი არის,იყო  პოეტი
და სწორად სჯიდე ქვეყნის გზა-სავალს....

მუხრან მაჭავარიანის ხსოვნას!

თქვენი ლექსი,როგორც ხმალი ,სატევარი,
მტრის გულს კოდდა,მოყვარეს კი ალხენდა....
ლექსი,როგორც ქარიშხალი,ბობოქრობდა,
მამულისთვის თავგანწირვას გვაჩვევდა....
ომის დროსაც თქვენი ლექსი ხმიანობდა,
ლხინის დროსაც ხმატკბილობდა თამადა....
თქვენს ლექსებში ქართველობა ხმიანობდა,
თქვენ მოჰქუხდით არაგვივით თავადა....
 მამულს ენთე სანთელივით,გზას კვალავდი,
ბნელში,მწუხრში ლექსს ანთებდი ჩირაღდნად....
ახლა ხალხი,მთაწმინდისკენ მიგაცილებს
წმინდა მიწის საუკუნო ბინადარს....

ნატა ჩხაიძეს!

სკოლის მერხს რომ მოუჯდები პაწაწინა,
კრძალვით გაშლი უსათუთეს  წიგნის ფურცლებს....
მზის ნათელი დაეცემა ათინათად 
და გაფანტავს ცაზე მომცრო ნაგლეჯ ღრუბელს....
,,აი ია” გაგიღიმებს კრძალვით ,ვიცი,
შეგაყვარებს ცოდნის ტაძარს,ლექსს და კალამს....
და შენც უმალ  სიყვარულით ფრთებშესხმული
დაადგები ცოდნის ბილიკს,აღმა მავალს....
დედაენის ზღვაში ძებნე მარგალიტი,
ძებნე დიდხანს და იპოვი ,ჩემო კარგო....
სიყვარულის ფერიავ  და ავგაროზო,
ჩემო წმინდა სანთელო და ჩემო ხატო! 
გეფერები,ცოდნის ტაძრის ზღურბლზე მდგარო,
გზად დაგიფენ ია-ვარდებს და გვირილებს....
შეიყვარე წიგნი-ცოდნის კიდობანი,
იქ იპოვი სიბრძნის მარცვლებს და ბილილებს.... 

ლიზის!

სულის სანთელი ხარ ჩემი,
დიდი იმედი და რწმენა!
შენით ვიხალისებ აწმყოს,
შენი ყველაფერი მჯერა....
მჯერა ტიტინით რომ მეტყვი,
არ მიგატოვებო,ბებო!
შენ რომ იღიმი და ხარობ,
მაშინ მხიარულობს ეზო....
მაშინ იღიმება სახლი,
მაშინ სულ სხვაგვარად ვცხოვრობ,
სულს მიფაქიზებს და მათბობს
ჩემი ხმაწკრიალა გოგო. 

როგორც არასდროს ,ისე მომინდა
მუხლზე დაგიჩოქო!
ისე მომინდა,მხრებზე დაგაყრდნო თავი!
მინდა ჩურჩულით გაგესაუბრო ისევ,
და შენს წინ იდგეს ერთი უბრალო ქალი..... 

1937 წლის რეპრესიების ექო...

დახვრეტილი საქართველო,
გათელილი სინდისი....
სისხლის ზღვაში ღრმად ჩაფლული
საყვარელი თბილისი....
უღონო და უუფლებო,
მტარვალთაგან დევნილი...
კაცი,ქალი-ღირსებისგან
პატივაყრილ-ქენჯნილი....
და,შენ ,ვისაც შეგეძლო,რომ
ხალხი მკერდით დაგეცვა,
ჩინ-მედლები ამჯობინე
სიმართლის ხმლის ალესვას...
რეპრესიებს  ახვრეპინე
სისხლი წმინდა,ქართული...
არ გიშლიდა ვამპირობას
არც სინდისი ,არც გული?!
დახვრეტილი საქართველო
გმინავს ალალ-მართალი....
,,საქართველოვ,შენ ვინ მოგცა
შვილი დასაკარგავი?!” 

მაინც რას უძლებს ადამიანი?
მაინც რას ბედავს კაცი?
რა ხდება ქვეყნად,
რატომ არის  მზიანი ბნელი.
სულ რომ ღამეა,
გათენებას როგორღა ველი?! 

წლები გასულან,
გასულან წლები დარდით და სევდით....
 ჩამოღვენთილა ტოტი ვერხვისა,დახუჭა თვალი...
არ ვიცი ,რა ვქნა,სად ვეძიო სულის მხნეობა....
როცა ხარ მკვდარი...
როცა მკვდარი ხარ,დედა ტირის ,საშველი არ ჩანს...
როცა აღარ ხარ ,სიხარულმაც დაკარგა ხიბლი...
არ მემჩნევა და...ერთი ნახე,რა ხდება გულში...
ძეწნა კი არა....
ეს სული ტირის............ 

გიძღვნი შენ!

ისევ წახვედი,იქაც გელიან,
იქ ოჯახია,ცოლი და შვილი....
აქ სამშობლოა ,დედა და მამა,
აქ ბუდე არის საოცრად თბილი...
შენ კი წახვედი,
სევდამ თვალებით
წუხილი მამცნო,გამოიტანა...
მას შემდეგ მაწვიმს,
გულში ფარულად,
არ ქნა და აღარ გამოიდარა.... 
ისევ წახვედი,გიხმობენ იქეთ,
აქ კი სევდაა,ცრემლი და ფიქრი....
ეს ჩემი დიდი მონატრებაა.
შეხვედრის დღეებს თითებზე ვითვლი....
მამული შენთვის რა არის ნეტავ?!
არ მინდა ამის ახსნა და აზრი....
ცხოვრებამ ასე შორს გაგაქანა,
ფიქრი მაღონებს და დარდი მაწვიმს.... 

მიყვარს ეს ცეკვა,
ძარღვებს ატოკებს მისი ნარნარი....
მიყვარს ეს ქალი,
სულში მწვდება თვალთა კამკამი....
მიყვარს ეს ღვინო ,
სადღეგრძელოდ იფრქვევა აზრი...
მიყვარს ეს ლოცვა,
რომ გადმოდის ჩემზე ღვთის მადლი.... 

დაფიქრდი!

ისე არ მინდა,დაგჭმუჭნონ და
მიგაგდონ სადღაც...
როგორც არ მინდა 
გადავსახლდე უცხო კუნძულზე...
გამოგიყენონ?! 
ეს ხომ არის ფლიდობა კაცის...
რას იზამ,ბნელა....
ვისთვის მზეა,
და ვისთვის კვლავ წვიმს.... 

ტიციან ტაბიძე და წითელი მიხაკი

წითელი მიხაკი სულ გულზე გებნია...
თითქოსდა იარა ღვიოდა წითლად...
სისხლის სუნს გრძნობდი და ყნოსავდი გარემოს,
უკან დახევა ვინ თქვა?
სულს იწრთობდი და გრძნობას აღვიძებდი,
მიხაკი გიმშვენებდა მკერდს...
წითელი ყვავილი იარებს გიხსნიდა,
აახლოებდა დღეს....
აახლოებდა ავსა და სატანას,
ჭრილობას უხსნიდა პირს,
გრძნობდი და არ გრძნობდი,
ან რა აზრი ჰქონდა,
უკან დაიხევდა ვინ?
სისხლად ამოხეთქილ ყვავილს ყნოსავდი და 
გრძნობდი სიკვდილის სუნს....
არ გეშინოდა,სიკვდილს ამარცხებდი...
ასე იწრთობდი სულს....

პაოლო იაშვილის ხსოვნას!

სულის იარებს უფენდი
 ლექსის სტრიქონებს მალამოდ....
გულის ჩივილებს უმხელდი 
მამადავითის მიდამოს...
განაჩენს უხმოდ ელოდი,
თავადაც სჯიდი უმისოდ...
საკუთარ სასჯელს ეძებდი,
განა ტყუილად,უმიზნოდ...
მოძულის ხელით სიკვდილი
პატივს აგყრიდა,გაგსრესდა...
საფლავსაც არ გაღირსებდა,
არ დაგინთებდა სანთელსა...
ამად დაასწარ მტარვალს და
ტყვია შიგ მკერდში იხალე...
სისხლის წვეთები ყვავილად 
სულ თავზე გადაიყარე... 
მამულში გერგო ალაგი,
საბნად მიწა გაქვს ქართული...
მიწაში ძვრება ბალახი-
მწარე ფიქრებში გართული... 

არ დარჩე მარტო...

არაფერია,
გციოდეს და 
არ გეცვას პალტო,
არაფერია,
გშიოდეს და არ გქონდეს პური,
არაფერია, 
გაწვიმდეს და არ გქონდეს ჭერი,
მთავარი არის,
იყო კაცი და გქონდეს გული....
თუკი გული გაქვს,
შიმშილის დროს 
ლუკმას იშოვი,
თუკი გული გაქვს,
შეგცივდება?
-მოგცემენ პალტოს....
წვიმის დროს ვიღაც შეგიფარებს 
ეული მგზავრი,
მთავარი არის 
ცხოვრებაში არ დარჩე მარტო.... 

..........................

რა პატარა ვარ ამ სამყაროში,
რა ციცქნა მერგო ალაგი ცის ქვეშ...
რად ვარ ასეთი მიუსაფარი,
ან ასე ყოფნას როდემდე ვითმენ.. 

სამშობლოს პასუხი...........

არ მინდა მარტო მონატრება,
არ მინდა შორით მოფერება,
არ მინდა ტყუილით არსებობა,
არ მინდა სევდა რომ მოგეჩვევა...
მინდა ახლოს მყავდეს ჩემი მკვიდრი,
მინდა გული გრძნობდეს სიახლოვეს,
არ მინდა ვგავდე  მოხუცებულს,
რომ  იმსახურეს და მიატოვეს.........

გაუცხოელებულ ქართველებს!

ჩემი ქართულით გეფერები,
ჩემი ქართულით გაარსებებ,
ჩემი ქართულით გესიზმრები,
ჩემი ქართულით გაასკეცებ...
ჩემი ქართულით გალაღებ და
ჩემი ქართულით გაძლიერებ....
ჩემი ქართულით გიმღერი და
ჩემი ქართულით  ღილს გიკერებ....
ჩემი ქართულით ვაჟკაცდები,
ჩემი ქართულით ფრენას იწყებ...
და როცა ყველაფერს აისრულებ...
ჩემს ქართულს დათმობ და  დაივიწყებ?!...

მოსაფერებელი ქართულ სიტყვებს!

სიტყვებს აკვანში ვალაგებ და ვარწევ სათუთად,
ან არ შეცივდეს,არ მოშივდეს, არ დაფრთხეს ჩვილი....
გამოშუშდეს და გაიზარდოს მამულისათვის, 
ფრთხილად!
ჩუ!
ფრთხილად!
არ დაუფრთხოთ პაწიას ძილი! 

მამულო ჩემო!

ასე მგონია,დაგტოვებ და ვერ დავბრუნდები,
ასე მგონია ჩემს ნაფეხურს წაშლის იელი....
გეჩურჩულები,რომ გამიგო ,როგორც მშობელმა,
და მომაშორო საზიზღარი ფიქრი ტიელი....
ასე მგონია,გაქარწყლდება ყველა ოცნება,
ფუჭად იქცევა ათასწლობით ნაჭედი აზრი,
რაც უნდა იყოს შენს კალთებზე ძილს რა სჯობია,
მთლად უკეთესი,ამ უბეში სიკვდილს თუ მაცლი..... 

ახლა სამყარო ჩემი მგონია.....

ახლა ფერებიც სულ სხვაფერია...
ახლა სამყაროც ჩემი მგონია....
ახლა  გოდება სადღაც წასულა,
ახლა ჩემს სულში იადონია.... 
ახლა ძლიერი ძალა მიჭერს და 
ახლა იმედიც სულ სხვაფერია...
ახლა არა ვარ ,რაც უწინ ვიყავ,
ახლა მიზიდავს სხვა მატერია...
ახლა მოყვარე შემომეცალა,
თუ მაძლიერებს ახლა,მტერია...
რა გაბოროტებთ,მე თუ კარგად ვარ?!
ერთად დავძლიოთ ეს ისტერია....