Tuesday, October 13, 2015

ჩვენი თავგადასავალი(ვუტოვებ ჩემს შვილიშვილებს)

ნუ შეგშურდება სხვისი სიკეთე,
ნუ დააბნელებ სულეთს ბოროტით.
ნუ დაამადლი მადლს მოყვასს შენსას,
და ნუ იცხოვრებ მხოლოდ დღევანდლით.
ნუ გაიფიქრებ,რატომ გამდიდრდა,
უფალს შესთხოვე , კარგად გამყოფოს,
რომ შეძლო შენაც ის,რაც გულით გსურს,
რომ შეძლო ის,რაც ასე გაშფოთებს.
არ გაიცინო,თუ სხვა გონჯია,
რა ვქნათ,ბუნებამ თუ გააჩინა....
ვიღაცა ტირის ამ ქვეყანაზე 
და ვიღაც ბედმა გულით აცინა.....
არ გაიცინო,თუ სხვა ბრმა არის
და არ უხილავს სამყარო წუთით,
არ დაგენანოს მათხოვრისათვის
ლუკმაპური და გახსნილი გული.
ნუ დაიჩივლებ ტყუილუბრალოდ,
 სხვა დროს თუ ასე არ გიკვნესია....
იფიქრე ის,რომ სხვას უფრო უჭირს
და ვერ გრძნობ სხვები თუ რა დღეშია.
ვერ გრძნობ,ვის შია და ვის წყურია,
ვიღაც ვერ ირჩენს სულის იარებს.....
ვიღაცის ნაშრომს მავანი ჭამს და 
სარჩო-საბადელს ქარი მმიაფრენს....
ნუ მიეჩვევი ტყუილად წუწუნს,
სხვას უფრო მეტი დარდი აქვს მხრებზე....
ნუ წამოისვრი სიტყვას ქილიკად,
ნუ ათქმევინებ სხვას აუგს შენზე....
ნუ შეგძრავს ფიქრი უმადურ მგზავრზე,
რადგან ღმერთია გამგე მაგისა.
არ დაგიუფლოს სამაგიეროს
გადახდის ფიქრმა თუნდაც რამისა.
რადგან,ამქვეყნად,მადლის გაცემით 
უფალს ვალს ვუხდით დასაბამიდან.
სათნოების და სიყვარულისთვის
სხვა საზღაური მართლაც არ გვინდა.
ნუ შეგაშფოთებს მგლების ხროვა და 
ნუ დაგაღონებს ცივი თვალები....
გწამდეს,რომ ზოგი ზეცისკენ მიდის,
ბევრი მიწისკენ მივექანებით....
ცხოვრების კიბე გრძელი,მაღალი
არის სიწმინდის ნათლით მავალი.....
და იწერება ცხოვრების წიგნში
ჩვენივე თავის გადასავალი....

წკაპი-წკუპი

წვიმს და ....
წვიმის წკაპი-წკუპი
გულში ნამავს ნაპირებს....
გავცქერი და....
წვიმა,ვატყობ,
წასვლას არც კი აპირებს.........
ჯიუტობს და წკაპი-წკუპით 
თავის აზრზე გვატარებს.....
თან სიცივე ძვალში ატანს,
კი არ გვინდობს ,გვაწვალებს.....
ასე არის...
მარტო წვიმა კი არადა,
სამყაროც.
ლამის არის,ამ ქვეყანას,სააქაოს გამყაროს.....

Thursday, July 16, 2015

ნინიკოს ბანკეტი-2015



















გადავრჩი

გადავრჩი,თუკი ამას ჰქვია დარჩენა,
თუკი სხეული ჩემი არის ასლი იმისა,
რაც იყო წინათ,რაც ახლააა და რაც მერმისში
მე მესახება სულ სხვა ზეცად,სულ სხვა თილისმად....
გადავრჩი,ვფიქრობ,თავი ძალით გადავირჩინე,
არ დავემონე არც სენსა და არც ეშმაკის ხმას,
სულით ნაწამებ სარეცელზე ვფეთქავდი ,მაგრამ
კვლავ ვენდობოდი მე იდუმალ რქმენას,გულისთქმას....
გადავრჩი ასე,
მოვედი ასე,
გზაგასაყარზე დამხვდნენ იები,
არ მეშინია 
ქვეყნად არაფრის,
არც არაფრისთვის გავიწირები.

Sunday, July 5, 2015

ცოცხალი ვარ,ნეტა?

არც დარდის ხმა მესმის,
არც სიამის ჟღერა.
ნეტა, რამ გამაბრუა
და დამიხშო სმენა....
აღარც მეღიმილება,
აღარც მაკრთობს სევდა.
ასე სასომიხდილი
ცოცხალი ვარ,ნეტა?

Wednesday, June 24, 2015

მთავარია გტკიოდეს,
მთავარია გეწვოდეს,
მთავარია ოხრავდე
სულის ამოგმინვამდე....
მთავარია გესმოდეს
სხვისი დარდი,იარა.
არ ყუჩდება,რაც წამმა
ასე გაატიალა.
25.06.2015

Thursday, June 18, 2015

რამ გააგიჟა მდინარე?!

რამ გააგიჟა მდინარე,
ნეტა რამ გაავერანა?!
რად არ დაინდო ბუნებამ
დედიშობილა ქვეყანა....
რად არ დაინდო სტიქიამ
ეს ერთი ბეწო ალაგი,
ღვთითკურთხეული,ლამაზი,
ხალხი თბილი და ამაყი....
რატომ არ შერცხვა ბუნებას
ასე რომ გამოიმეტა...
კვნესა-გოდებას და ტირილს
ღვარცოფი შემოაფეთა.
დაგლიჯა,გული გაგლიჯა,
სხეული ქვიშას შერია....
და აატირა სუყველა-
მოყვარეა თუ მტერია....
რამ გააგიჟა მდინარე,
ასე რამ გაავერანა?
რატომ გაწირა ამგვარად
დედიშობილა ქვეყანა?!
                                               15.06.2015

Saturday, June 6, 2015

გვმართებს სიფრთხილე

,,მიყვარს მამული"-როცა ამაყად ამბობ ამ სიტყვებს,
მერე მიხვალ და მეგობარს დანას ჩასცემ ბეჭებში.......
ვერ დაგიჯერებ,
რომ შეგეძლოს მამულსაც ისე
დაუმიზნებდი სასიკვდილოდ ტყვიას ფეხებში.....
მოცელავდი და მერე.......
ჰერიიიიიიიიიი.........
განსასჯელის სკამზე დამჯდარი,
მოაყოლებდი ათას ბოდვას:
გამაბრაზაო,
ვერ მოვზომე,
არ მინდოდაო......
თავის მართლებს რომ დაიწყებ ,,ვითომ ვაჟკაცი"....
ილიას სიტყვებს გავაკრავდი
მე იმ დარბაზში:
,,ყველა კაცია ადამიანი?!"
ან ყველა დედა არის დედა?!
ან ყველა- მამა?!
როცა აღზრდისას სულში ასხამ წვეთებს-ელექსირს,
შხამის გარევას მოვერიდოთ ,გვმართებს სიფრთხილე,
თორემ ის შვილი,მზრუნველობით გაგიჟებული
არ დაგვინდობს და სულს აგვიტირებს....


ჩემი ქართული

როგორც მდინარეს
შენაკადების მღვრიე ნაკადი,
ამღვრევს და ელფერს უკარგავს ხშირად........
ისე,შენ ,ჩემო მშობლიურო, ქართულო სიტყვავ,
ჩაგაცვეს თალხი და ახლა
სახემოღრუბლული,
სევდით და ოხვრით,
ვერ იგებ,
რასაც შენს ენაზე მეტყველებს ხალხი.....
ვერ იგებ ,ასე როგორ გვიტევს უცხო სიტყვათა 
ქარიშხალი თუ კორიანტელი....
ვერ იგებ,ასე როგორ გაახალისა ჟარგონებმა ახალგაზრდები....
ვერ იგებ ნაწერს,და ვერც იმას,
რატომ ,,ჯღაბნის" ასე ქართველი....
როგორც მდინარეს,
შენც ისე გამღვრევს ,,შენაკადები",
მაგრამ ქართულო,
უძველესო ენავ ძლიერო,
კვლავ ინარჩუნებ მეობას და 
კვლავაც ხმაურობ,
შენი ნათელი ანათებს არეს,
როგორც სანთელი
და სულში აღწევს 
მშობლიური ენის ნათელი.



სიყვარული არ კვდება

არ კვდება,რაც სულში იელვებს,
რაც გულს იმედებით ავსებს.....
გგონია,უმალ დაივიწყებ,
გგონია,გაექცევი წამებს....
არ კვდება,რაც ერთხელ გაგახარებს,
ან ერთხელ რაც ტკივილით მოგკლავს,
იქნებ,გულის ძახილს დავუჯეროთ,
გავიგოტ გული როგორ მოთქვამს.....
არა,არ კვდება სიყვარული,
გულშია,გულის საზღვრებს არღვევს....
მაგრამ არ პატიობს უმსგავსობას
ურირსობების ჩამდენს.
ძალა შენშია,
აზრი შენშია,
სიავე მხოლოდ
მართლაც მტერშია.....
ან რა მინდოდა,
სხვა რა მერჩია....
ჩემი ცხოვრება უფლის ხელშია....
რწმენა ,იმედი,
არ მიძებნია....
ჩემით შევქმები,
ახლაც ჩემშ
ია................

მარტო არა ვარ

მაპატიე,
თუკი ვაჭარბებ და ბევრს ვლაპარაკობ,
ერთი რამ მინდა ვთქვა,
რასაც ვგრძნობ და რაც მახარებს ამ სამყაროში:
მარტო არა ვარ,
სულ თან დამყვება,მეხმარება,
მეშველება,
წავიქცევი-ფეხზე მაყენებს,
დავიღლები-ძალებს აღმიდგენს,
ავტირდები-ცრემლებს შემიშრობს,
დავსუსტდები-გამაძლიერებს,
გავგიჟდები-დამაშოშმინებს....
და ,ასე ნაბიჯ-ნაბიჯ დამყვება მუდამ
-ჩემი უფალი.

არაფერია,გაიტანჯო,თუ ხარ ძლიერი,
უბედურება არის ტანჯვა სულისმიერი.


ტანზე ეკლებივით დამაყარა
ცხოვრების სუსხმა და სიცივემ.......
გულში ისრებივით გამეჩხირა
მარტოობა და ვიტირე....
ძვლებში გაატანა ტკივილმა და
უმალ მკვდრად ყოფნა ვინატრე....
მაგრამ მივხვდი,რომ ვაშავებდი
და უფალს თხოვნით მივმართე....
რომ ჩაენერგა ჩემში რწმენა,
რომ მე დავძლევდი ყველაფერს.....
სხვას,აბა,უფალს რას შევთხოვდი?
ვერც გავუბედავდი ვერაფერს.....
და,ასე მოვიდა ძალა ჩემში-
არ დავნებებოდი ეშმაკებს....
...და დღეს ცოცხალი ვარ.
...და დღეს ნათელი ვარ.
დღეს სულ სხვანაირად ვხედავ მზეს!

                                      07.06.2015


Saturday, March 28, 2015

...............

შენი სულის გზა-კვალს მოვდევ
და მგზავრივით ადევნებულს
ერთი სული მაქვს,რომ შენში
ჩემი გული გადმოვნერგო...

ხელით ვსინჯავ შენი მაჯის
გულისფეთქვის რიტმს უცნაურს.........
და ყურს ვუგდებ მე ამ ნაცნობ
და საყვარელ გულის ხმაურს...
ისევ ასე გაყურადებ,გიგრძნობ,
გიგრძნობ მთელი სულით.
ნურც გამყაროს ამ რიტმებთან
ვიყო შენთან სიყვარულით

Monday, March 16, 2015

.....

გადავირჩინე,
თავი როგორ გადავირჩინე
და ახლა განვლილ სიზმარივით 
ვიხსენებ ლანდებს,
რა შეაჩერებს
გრძნობის ქარში შემოჭრილ ტკივილს
ან სიბნელეში შემონთებულ 
ცეცხლივით ღამეს....

Tuesday, March 3, 2015

დღეს დედის დღეა

დღეს დედის დღეა1
დედის კი არა,თქვენი დღეა.
თქვენი,შვილებო!
ლამაზებო და კარგებო!
მშვენიერებო!

Saturday, February 28, 2015

რა იცი,რა ხდება....

ვხვდები,შიში შემპარვია გულში,
შიში,შიში-უნებური რამ....
იქნებ აღარ გამიღიმოს ბედმა,
იქნებ თავზე ჩამომექცეს ცა..........
მე......მე....მე რა........
მეცოდება თავი?!
არა!
არა!
რა უნდა ვთვა სხვა.........
შვილებს გული არ ვატკინო მინდა,
და შენ,კარგო,რაღა თქმა უნდა..........

შემარგე,ღმერთო, ეს სიყვარული,

შენთვის ვარ,შენთვის!სხვა არაფერი არ მინდა ქვეყნად!
სიცოცხლე მსურს და 
გულის ნაწილი მოგიძღვნა მინდა.......
ამღერდა სული,
უბოროტო,
ალალი,
წმინდა,
შემარგე,ღმერთო,
ეს სიყვარული,
სხვა არა მინდა!

ნეტავ რა მელოდება?

ახლა კი ვარ მშვიდი,ლაღი,
მაგრამ ხვალ რა იქნება........
ხვალ რა ბედი მელოდება,
გული თუ დამშვიდდება?!
თუ დავაღწევ თავს კოშმარებს,
თუ დამიცავს უფალი....
აბა,სხვა ვინ გადამარჩენს,
ჩემი მხსნელი ვინ არის?!
ვინ გამიღებს გულის კარებს,
სევდას ვინ დამიამებს,
ჩემს გაზაფხულს ვინ შემარგებს,
გზებს ვინ გამიმზიანებს.........
აბა,კიდევ,კიდევ ერთხელ,
დამიხსენი,უფალო!
დიდი გზა მაქვს გასავლელი,
უნდა გადავიტანო!

Sunday, February 22, 2015

არაფერია....


რა ვქნა,გაზაფხული შემომემარტა და
გულში ზამთრისფერი სუსხია...
გარეთ სულ მზისფერი აისი დამდგარა,
სულის  ფერი ისევ რუხია.......
შემოჭირხლულია ირგვლივ ცრემლთა წვეთი,
გამინაცრისფერდა  ღაწვები....
არაფერია,თუ მარტის დასაწყისში
თეთრ მარმარილოში ჩავწვები..........
არაფერია,თუ იქნებ საბოლოოდ,
გედის ყივილითაც ვიმღერებ
და ყელს,ფრინველივით ბოლო გაელვებად
საბედისწეროდ მოვიღერებ!

არ ვიცი,რა იქნება ხვალ...

არ ვიცი,რა იქნება ხვალ,
როგორ გავლევ დღესა და ღამეს...
არ ვიცი,თუ გავახელ თვალს,
თუ შევძლებ ,მოგიყვები  რამეს....
არ ვიცი,როგორ დამძლევს დარდი,
როგორ ავირიდებ ავს........
როგორ გავიღიმებ სიმწრით,
როგორ გადავირჩენ თავს....
არ ვიცი,რას მომიტანს ხვალე,
არ ვიცი,რამდენს დავღვრი ცრემლს,
არ ვიცი,რას მიმზადებს ღმერთი,
არ ვიცი,რას ჩავჭიდებ ხელს.........

Thursday, February 12, 2015

გიძღვნი შენ!

ერთ ეტლში ვსხედვართ,თავს გადებ მხარზე,
ვისვენებ და თან ვიფერებ წამებს....
შენი მზრუნველი მზერაც კი მათბობს,
შენი ნუგეშით ვძლევ რამდენ რამეს.........
ვნანაობ ეტლში,მივყვებით ბილიკს,
გზა წვიმის წვეთებს დაუნამია....
რაც უკვე მოხდა,წარსულად იქცა,
რაც აწი მელის,მოსასვლელია.........
და მაინც შენი სულის სიმაღლის,
შენი გულის და რწმენის იმედად
არ დავიღლები,თუ გადავრჩები,
კვლავაც ვიცოცხლებ შენს სადიდებლად.

რატომ ვარ ასე რთული?!

არ მინდა ვიდარდო,
მაგრამ არ მასვენებს გული....
არ მინდა ვიტირო,
მაგრამ ამეწეწა სული....
არ მინდა ვიყვირო,
მაგრამ არ მერევა რული...
არ მინდა გაგტანჯო,
რატომ ვარ ასე რთული?!

მომაფარე,ღვთისმშობელო,შენი თბილი მანტია....

არაფერი აღარ მინდა,დარდმა გული გახია.......
ამიბნიეს თავგზა ისევ,საფიქრალმა ამრია......
თუ ჯოჯოხეთს აქვე ვხედავ,სამოთხის გზა მადლია.
მომაფარე,ღვთისმშობელო,შენი თბილი მანტია....